Liefst acht maanden lang is, achter mijn rug om, gewerkt aan een zodanige voordracht, dat het Hare Majesteit behaagde mij voor mijn vrijwilligerswerk door de jaren heen te onderscheiden met de zeer eervolle titel van Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Er is volop vergaderd, gemaild, gebeld, geschreven en … ik heb er niets van gemerkt. Hoezo een scherp journalistiek vermogen en een neus voor nieuws? En dat dan ook nog vanaf amper een week of vier nadat Lilly haar geliefde zusje Corrie verloor in de oneerlijke strijd tegen kanker. Met onwaarschijnlijke energie trok Mies de Wilde de kar, ondersteund door Arie Helsloot, beiden van stichting Handreiking over Oceanen. Ze vonden Jan Schrama (DIOS), Ans Bosgoed (Stichting Stomp), Lilly Nieuwenhuzen (Adamas Inloophuis), Han van Teeseling (stichting Kappen Nou!), de Vrijwilligerscentrale Haarlemmermeer en Harry van Raak (RK Schoolbestuur de Schakel en onderwijs Haarlemmermeer) bereid op schrift aan te geven waarom zijn vonden, dat ik een blijk van waardering in de vorm van een decoratie zou hebben verdiend. Het zijn ontroerende aanbevelingen geworden, waar ik in bescheidenheid kennis van mag nemen.
Er zijn honderden, zo niet duizenden mensen die – gelukkig – tijd en energie steken in anderen, in een betere samenleving, in steun aan eenieder die daar even behoefte aan heeft. In welke vorm ook. Hun aantal loopt helaas terug. Niettemin zijn ze de ruggengraat van de samenleving en juist anno 2011 steeds vaker onmisbaar. Wie ben ik, dat ik daar uit ben verkozen? Dat ik, in de veronderstelling dat ik iemand anders’ lintje ging vieren, nietsvermoedend de Burgerzaal van het Raadhuis van Haarlemmermeer binnenwandelde, en ineens niet meer bezoeker was, maar eregast. Wat deed mijn broer daar? En mijn beste vrienden? En was de overkomst van Wijnand en Isabell uit Zweden dan uiteindelijk toch weer niet zo heel toevallig per se deze week? Terwijl hij bij Superstudio.se net is begonnen aan een carrière waar hij al zijn tijd en energie in moet steken?
Ik besef het nog nauwelijks. Er stromen nog altijd leuke en ontroerende mailtjes binnen. De kamer staat vol bloemen. En het erekruis met speldje liggen prominent op het kastje. Op de oorkonde kloppen alle gegevens, dus … het zal wel zo zijn. Ik zou willen dat mijn ouders dit nog konden meemaken. En Corrie. Mensen van de generatie voor wie koninklijke erkenning nog meer glans had, dan wellicht nu. Zomaar, zo’n kind uit een heel doorsnee middenklasse gezin, en die wordt dan Ridder … Toch zijn het mijn ouders geweest die het hebben gezaaid. Die me hebben meegegeven hoe het hoort. Dat je je stem kunt verheffen tegen onrecht. Dat je kunt helpen als en waar dat nodig is, als jij het beter hebt dan zij. Dat je de energie en talenten die je hebt optimaal moet benutten. Niet alleen voor eigen geluk, ook voor dat van anderen.
Vrijdagochtend klokslag half elf viel een enorme last van Lilly af. Het was haar gelukt alle lijntjes naar ontdekking vakkundig af te snijden. En daar waar het dreigde mis te gaan schroomde ze niet, rigoureus de koers te verleggen. Driekwart jaar liegen om bestwil. Ze gaat het nooit meer doen, zegt ze. Mijn lief, dank dat je naast me stond al die jaren dat ik mijn hart volgde. Door te steunen en er altijd weer te zijn – en te zijn geweest – komt alle waardering en lof nog veel meer jou toe. Mijn edele, onvervangbare jonkvrouwe, ik hou van je!
Henny